Chichica

Leuk om jullie reacties te lezen en hoe het in Nederland is (koud en regenachtig dus ;) )
En zoals Marlijn al schreef, zo’n digitaal reisverslag is inderdaad handig voor als we thuis zijn, want we beleven zoveel dat we het zelf soms niet eens kunnen bevatten zo snel gaat het.
Geraldine gefeliciteerd met jouw verjaardag! Voor jou is de verjaardag al voorbij, maar hier is het nog steeds vrijdag (nu niet meer, omdat we gisteravond weer verbindingsproblemen hadden). We hopen dat je een leuke dag hebt gehad.
Ina, leuk dat je de link aan Annika hebt gegeven. Ze zal het hier vast fantastisch vinden! Ik zal het wel horen als ze op Inge haar feestje is. Jammer genoeg zagen wij Vulcan Baru in de wolken en regen.

Vanochtend met een grote groep mensen richting Tolé vertrokken. Mr. José Armando (de leider van de dansgroep), zijn vrouw, zijn dochter en zoon, José een danser, een danseres met haar moeder en de Engelse leraar met zijn vrouw. De Engelse leraar is een collega van mr. José. Hij heeft samen met zijn vrouw jaren les gegeven in het plaatsje, Chichica, waar we naar toe zijn geweest. Tot voor een paar jaar was hier geen goede weg naar toe. Ze konden tot een bepaald punt en moesten vervolgens 3 uur!!! lopen naar het plaatsje. Dit deden ze vrijdag ’s middags en zondag ’s middags.

Het was wel weer een flinke autorit van 2 uur heen en terug. Liever waren wij ook b.v. woensdag en vrijdag erop uit getrokken, zodat we een dag rust hadden, maar dan konden de begeleiders niet.
Het scheelt dat er onder weg zoveel te zien is dat je niet door hebt dat je zo lang rijdt. De kinderen zijn meestal verdeeld over de auto’s, zodat ze afleiding hebben en elkaar niet lastig vallen. Frank zit veel met zijn MP-3 speler op en vermaakt zich dan prima.
Maaike steelt zoals gewoonlijk alle harten en iedereen speelt wel met haar.

Vanuit Tolé gingen we naar Chichica. Dit was een prachtige weg met schitterende vergezichten en mooie natuur. We konden zelfs de Pacific ocean zien. Het was echter ook een heftige weg, met veel diepe dalen en hoge hoogten. Soms dacht je help, de weg houdt hier op, we rijden de lucht in (zie foto).

In Chichica aangekomen kwamen de meegenomen versnaperingen uit de tas, er is daar namelijk geen winkel. Frank zijn zakmes kwam weer goed van pas, want daarmee konden de sinaasappels (die we gisteren gekregen hadden) gepeld worden. Gelukkig was toen bijna de hele zak sinaasappels op, want anders was er voor ons niet door heen te komen voordat we naar Bocas del Toro gaan.

Chichica is een klein plaatsje bovenin de bergen, waar de oorspronkelijke Ngobe-bugle indianen wonen. Als we onze gids niet hadden gehad, waren we hier nooit gekomen.
De mensen dragen hier prachtige original dresses in allerlei kleuren.
In het plaatsje zelf hebben we een wandeling gemaakt tussen de hutjes door. Frank vindt het maar knap hoe ze ze gebouwd hebben. De orginele bouw is met hooi en de nieuwe bouw met bamboe en hout. De overheid bouwt deze nieuwere hutten welke ze dan kunnen huren.
Met José (danser en de enige Panamees met een LTO Noord-pet), de Engelse leraar, Juan Diego (zoon van de leider), Ger, Inge en ik zijn we nog verder gewandeld. Het was echter ongelooflijk heet. Als je denkt aan het warmste weer in Nederland en je denkt warmer kan het echt niet, zo warm was het daar! En door de regen is er een hoge luchtvochtigheid.
Inge kon het bijna niet volhouden. We hadden hoofden als rode bieten, maar het was prachtig. Ook in zo’n origineel hutje geweest. We wilden eigenlijk de berg op wandelen, maar daar was het gewoon te heet voor.
Maar we hebben goed kunnen zien hoe armoedig de mensen leven, maar ook hoe tevreden ze leven. (We schrokken niet van de armoede, want ergens lijkt het wel op Kenia. De hutjes zijn anders qua bouw en de natuur is anders, maar de opbouw is hetzelfde).
Ook zagen we dat ze in een soort palm een gat snijden en het vocht daarvan gedronken hadden. De Engelse leraar vertelde dat het een soort wijn was wat daarin gezeten heeft.
Het zijn ontzettend vriendelijke mensen en gelukkig mocht je ze vaak fotograferen.
Het is voor de kinderen ook goed om te zien dat de basis hetzelfde is. Hier moet je ook gewoon eten, slapen, naar school, heb je een papa en mama die van je houden, wordt er groente verbouwd en geven de koeien melk.

De w.c. waar ze naar toe mochten was wel even slikken. Een grote betonnen buis in de grond waar je boven kon hangen (zitten vonden ze al helemaal geen optie zonder bril) die vervolgens afgesloten kon worden met een plank! De vliegen vlogen er natuurlijk lekker boven. Het geheel was omringd door blik en de deur ging dicht met een touwtje aan een spijker. Inge hoefde accuut niet meer. Later in de vrije natuur ging het wel.

Op de terugweg gezwommen in een rivier en heeft Frank geprobeerd aan een soort van liaan te hangen. Helaas knapte deze af, het was wel een mooi gezicht.
Er zat een stroomversnelling in en die was prachtig. Je kon van de steen afglijden alsof het een glijbaan was.
Toen iedereen afgekoeld was zijn we naar David gereden. Aan de weg zie je allerlei kraampjes, daar wordt groente en fruit en spullen verkocht, maar je kon er ook een spelletje doen. Ze hadden allerlei flessen op de grond staan en daar mocht je dan voor 5 dollarcent ringetjes om proberen te gooien. Wanneer je dat lukte mocht je de fles houden. Frank, Inge en Maaike hebben het geprobeerd, wat niet is gelukt, maar wel leuk was om te doen. Het hele dorp keek mee. Ook hebben we daar originele Panamese jurkjes voor Inge en Maaike gekocht. Toen we van Panama City kwamen hebben we aan de weg een enorme watermeloen gekocht. Zo groot dat Frank hem net kon tillen. Het spijt me dat ik daar geen foto van heb. De watermeloen is nog niet op, terwijl we er allemaal gek op zijn, maar zo’n grote meloen is het.

In David zijn we uit eten geweest met een gedeelte van de groep. Mr José Armando, zijn vrouw en kennissen moesten eerder weg vanwege het feit dat hij les moest geven ’s avonds.

Daarna weer naar onze lodge gereden. Het had hier weer geregend, met als gevolg dat we nu bijna echt de berg niet meer opkwamen. Slippen en glibberen. Frank vond het cool. Ik weet wel dat als ik reed, ik was blijven steken met de auto…
(men blijft zich trouwens verbazen over regen in deze tijd. We zagen in het nieuws dat het ook flink geregend had op Bocas del Toro. Wij hopen dat het stopt als wij er zijn..)
Morgen hier nog rustig genieten van het ontbijt op de prachtige veranda in de bush. Wie hier ooit naar toegaat moet zeker in deze lodge overnachten, het is echt heel bijzonder!!
Daarna vertrekken we naar Bocas del Toro (dit moet een schitterend eiland met mooie stranden zijn). We mogen de auto bij kennissen van mr. José Armando parkeren en gaan dan met de boot en taxi naar ons hotel.
Tot vanuit Bocas!