Manayatta (dorpje) in Samburu

Manyatta Samburu (woensdag 23-02)

Vannacht redelijk geslapen. We moesten wennen aan de geluiden en de warmte. Ik ben zelfs wakker geworden van het getrompetter van een olifant. Ik kon het eigenlijk niet geloven, maar ’s ochtends bij het ontbijt vertelden de obers dat er inderdaad een kudde langs was getrokken die lawaai had gemaakt!
Daarnaast waren de bavianen lekker bezig met lawaai maken. Ze renden als gekken rond de lodge, maakten ruzie en gooiden vruchten en takken uit de bomen. Ach dingen die ik niet graag had willen missen. De kinderen hebben met hun oordoppen in niets gehoord gelukkig, slaap is voor hen belangrijker.

Na het ontbijt naar de Manyatta’s. Onderweg weer heel veel dieren gezien. Dit keer kunnen we de buffel, oryx, koedoe, girafgazelle (heeft een zeer lange nek) en de struisvogels toevoegen aan ons lijstje. Wat je hier verder veel ziet zijn enorme termietenhopen. Termieten zijn hele grote mieren. Net zo als wespen, maar dan niet zo dik. De termieten maken grote hopen die functioneren als schoorstenen, voor ventilatie. De olifanten en zebra’s schuren zich er vervolgens aan, waardoor de bulten gladder worden en er meer gaten in de bult dan schoorstenen zitten.

Aangekomen bij het Manyatta dorp mochten we even 60 dollar betalen om er in te komen. Daarna mochten we wel alles zien en fotograferen. Het is natuurlijk ook een vorm van ontwikkelingshulp. Deze mensen leven o.a. van de toerisme. Ze hadden hun vee deels verloren door de regenvloed in augustus. Van het geld van de toeristen konden ze nu extra eten kopen, ook hadden ze daar o.a. een school van gebouwd.
Onze kinderen werden meteen bestormd door andere kinderen en in no time had Inge ik weet niet hoeveel kinderen aan haar hand. Heel leuk om te zien. Maaike is anders zo vrij als een vogel, maar nu zei ze niets en pakte m’n hand. Al die kinderen en mensen in vreemde kleren, was haar iets te veel. Naarmate de rondleiding vorderde werd ze vrijer. Echt vrij heeft ze zich echter niet gevoeld.

We kregen de rondleiding van een Manyatta krijger. Hij vertelde ons van hun parlement (de oudste mannen), die beslisten over de problemen (zelfs huwelijksproblemen) in het dorp.
Daarna mochten we de traditionele dansen bekijken, meedoen :) en met hun op de foto.
Na de fotosessie konden we naar de Manyatta/compound. Afgezet met prikkeltakken om wild tegen te houden. Elke familie heeft zijn eigen ingang in het dorp. Hij liet de omheining van de geiten zien en een hutje waarin ze woonden. De hut, hun huis waar ze werkelijk in wonen, is laag en gebouwd van takken, koeienmest en leem. De vrouw bouwt het huis. Het hutje heeft veel indruk gemaakt op de kinderen. Het was klein en warm! Er woonden 7 kinderen met hun moeder in! De kinderen slapen allemaal naast elkaar (in een heel kleine ruimte) op twee koeienvellen! Dus geen bed!
Wanneer een jongen 15 wordt, wordt hij besneden en is hij een krijger. Hij moet dan op het vee passen en de manyatta bewaken. Wanneer hij 30 wordt mag hij trouwen (of ongeveer 30, want ze hebben geen registratie. Ze houden de seizoenen bij). Een meisje mag trouwen vanaf 18 en bouwt haar eigen hut. De man moet jagen en op het vee passen, zij is verantwoordelijk voor de hut.
Vervolgens de school bekeken, waar de kinderen dapper voor ons zongen en we natuurlijk een donatie mochten doen. Daarna lieten ze ons zien hoe er vuur gemaakt werd. Dit konden ze supersnel!
Als afsluiter was er natuurlijk de markt. Gek werden we van het geroep. Iedereen riep om het hardst dat we iets moesten kopen. Uiteindelijk had Frank een prachtige katapult, Inge en Maaike een ketting en een armband en ook ik een armband van koeienhoorn.

Wat wel grappig was dat toen Ger de krijger een fooi gaf, zijn mobiele telefoon onder zijn 'rok' vandaan viel :-). Zelfs in de manyatta's is de mobiele telefoon dus een feit.
Volgens de chauffeur leven ze echter wel zo als wij gezien hebben. De mobiele telefoon is voor hen de enige manier om 'over ver' met elkaar te communiceren. Dit is in de bush soms ook geen overbodige luxe.

Voordat we weer instapten had Frank nog een belangrijke vraag… ‘Waar worden de mensen begraven’ Die werden net even buiten de manyatta begraven. Een paar kleine stenen er op en klaar.

Een leerzame ochtend, waarover de kinderen denk ik nog wel nadenken. Op het camp was het eten en het zwembad weer een heerlijke afleiding.

Vanmiddag tijdens de gamedrive hebben de eerder genoemde dieren gezien, maar nu ook leeuwen en een cheeta (jachtluipaard)! Iedereen ziet ze wel tijdens de gamedrive, maar het is een bijzondere ervaring!! Volgens Frank moest neef Jan nu wel jaloers zijn.

Terwijl ik dit schrijf op het terras, komen de meerkatten (apen) langs en ze rennen schreeuwend achter elkaar langs. Ze hebben ruzie. Zit er een beetje beangstigend uit. Het loopt goed af. Gelukkig komen de apen hier niet zomaar op het terras zitten, maar ze komen wel dicht bij de lodge.

Voor morgen heeft Robert een Samburu krijger (animatie) geregeld die de kinderen met Samburu spelletjes wil vermaken.