Ston Island - Kajana

24-02 Ston island – Kajana

Iedereen had lekker geslapen bij deze koele frisse lucht.
Lianne was weer om 7.00 uur uit de veren om te genieten van de zonsopkomst. Deze was niet goed zichtbaar vanwege de bewolking, maar het had iets mystieks zo bij het water. Ze dacht dat ze de machines hoorde van de boskap, maar het bleken de brulapen te zijn. Tjeemig wat maken die beesten een herrie.

Om 8.00 uur genoten we van het ontbijt dat Jozef had gemaakt.
De houten huisjes hebben alleen slaapgelegenheid. De toilet en douche zijn verder op. Er zijn keukens die je apart kan huren en dat had Jozef gedaan.

Om 9.15 vertrokken we richting Atjoni om op de boot te stappen naar Kajana. Onderweg zagen we nog zijdeaapjes. Jozef zag ze en Maaike zag ze dan meteen ook ongelooflijk hoe snel ze zoiets spot.
Om 11.00 waren we in Atjoni om vervolgens meteen de drukte te herkennen en iets heel grappigs te zien. Er stond een snacks, frites, frisdrank, ijs wagen uit de jaren 70/80 van het Ermerstrand! Wat een toeval dat ding hier tegen te komen, lachen.
We bestelden een patatje, dat duurde even, want het werd ter plekke gemaakt/gesneden. Dat het even duurde maakte niet uit, onze boot bleek verlaat en we moesten nog 3 uur wachten. Rustig kijken wat er allemaal gebeurt bij zo’n soort van haventje, je bijvoorbeeld verbazen hoeveel er in en op een auto en boot kan. Kijken hoe alle scholieren, nadat de school uit ging, zich verdelen over alle bootjes om weer naar huis te gaan. Verder hebben we ons vermaakt met kaarten. Tip: vergeet nooit een kaartspel als je met je rugzak op vakantie gaat :-)
.
Om 14.00 was de boot er dan toch. Niet wetend wat ons te wachten stond (behalve dat het een tocht van zo’n zes uur zou zijn en we voor zeven uur in elk geval bij Grandam moesten zijn gingen we de boot in. Het was een super snelle boot volgens Jozef, zeg maar de intercity onder de boten. Dat bleek want we haalden andere boten met gemak in. Deze boot had dan ook een 60 pk motor. We haalden o.a. collega gids Olan en neef van Jozef in (hij was vorig jaar ook onze gids). Hij wachtte toevallig met 1 van de medereizigers tijdens het kajakken ook in Atjoni om naar Gunzi te gaan.

Om 18 uur waren we voor ons gevoel dus best snel bij de stroomversnelling, Tapawatra. Net hiervoor vloeien de Gran Rio en de Pikin Rio samen. Tapawatra is een enorme stroomversnelling (sula) waarbij alles uit de boot moest. Jongentjes stonden klaar om de spullen naar de andere kant te helpen sjouwen. Ze bleven de koffer van de drone betasten en Maaike en Inge hun haar :-). We konden even snel een plaspauze doen en Frank kon even vliegen om met zijn drone mooie plaatjes te schieten van deze stroomversnelling. De jongentjes doken meteen achter de rijstzakken alsof ze werden aangevallen en deden alsof ze op het ding schoten :-). Veel tijd was er niet, want we moesten verder om op tijd bij de Grandam te komen en de drone moest de koffer in, vanwege de regen.
We klommen de boot in, wat in het geval van Ger niet helemaal goed ging, hij gleed uit over de gladde stenen en was nat tot zijn middel ha, ha. Uiteindelijk maakte dat niets uit, want we zaten nog maar net in de boot of het begon te hozen en iedereen was van onderen nat, ondanks de regencapes. We hielden de moed er in.

Voor 19.00 uur bereikten we ons doel, 2e overstap Grandam bij Grand Rio. Ik snapte toen waarom we daar voor het donker moesten zijn. We moesten een flink stuk door stromend en best diep water met onze bagage (en er ging naast onze twee en halve rugzak + drone nog heel veel andere bagage mee, zoals eten, diesel, hangmatten). Best eng en glad. Het water stroomde zo snel dat ik er bijna duizelig van werd en even het gevoel had aan de grond genageld te staan. Gelukkig was het regenen gestopt en kreeg ik ondersteuning van de bootsman. Ongelooflijk hoe snel en gemakkelijk deze mannen (inclusief Jozef) zich door dit stromende water begeven. Maar ook Maaike en Inge hielden zich goed staande. Frank moest de korjaal vasthouden waar wij uitkwamen, zodat deze niet af zou drijven. Vervolgens zorgden wij (Inge, Maaike, een bootsman en ik dat bij aankomst (na zo’n 200 meter) bij de nieuwe korjaal d.m.v. een treintje (doorgeven van bagage) de bagage in de andere boot kwam. Uiteindelijk was net voor het donker alles in de laatste korjaal en was iedereen net zo nat als Ger. Het water was namelijk zo diep dat ik nog net niet tot mijn middel door het water moest.

De laatste korjaal, pff, ik moet toegeven daar waren we inmiddels erg blij om, nog ¾ uur te gaan. De regencapes hielden we aan, want het was anders te fris met natte kleren in een boot die snel vaart.
Het was aardedonker en het varen duurde nog een half uur, het eind was in zicht. We genoten nog van de jungle geluiden en de vele vuurvliegjes.

Om 20.30 waren we dan in Kajana, een marrondorp en het geboortedorp van Jozef.
Als een treintje werd alles weer uit de boot, de trap op naar boven gewerkt. Vervolgens naar de schuur waarin ze aan de buitenkant 3 kamers hadden gemaakt, waar wij zouden verblijven. Het is de bedoeling dat je de schoenen uit doet en dan op blote voeten binnen loopt. Het heeft verder geen luxe en het ruikt ook naar de schuur van vroeger bij ons thuis ha, ha. De toilet en douche zijn buiten. Dat is normaal hier. Een toilet bouw je niet in een huis. De douche is opgepompt water uit de Suriname rivier.
We trokken droge kleren aan en kregen warme koffie en thee en er werd nog een eenvoudige (volgens Surinaamse begrippen, niet volgens ons) warme maaltijd gemaakt, met o.a. sardientjes (kleine zoute visjes die je als een soort snack eet. Lees lekker)

Om 11.00 lag iedereen moe maar voldaan in bed. Een grote spin (die volgens Jozef geen kwaad kon) liep op het plafond. Gelukkig zijn we niet bang voor spinnen.
Het was een zware tocht, maar we hadden het geen van allen willen missen, omdat het ook heel bijzonder en super mooi was.