Voltzberg

Voltzberg woensdag 01-03

Alleen Lianne kon vannacht de draai niet goed vinden in de hangmat. Ze schrok ook op van iemand die aan haar hangmat zat. Ze riep wie is daar, geen reactie. Adrenaline hoog. Zaklamp aan en kijken, was het gewoon Ger die met de beste bedoelingen de klamboe weer goed vast wilde maken en de vraag van Lianne niet gehoord had vanwege het ruizen van de Raleigh Vallen. Het slapen van Lianne wilde daarna niet meer vlotten ha, ha. De rest had goed geslapen, ondanks de vele vleermuizen boven ons (waarvan 1 o.a. ook gepoept hadden op Frank zijn klamboe..) en het ruizen van de Raleigh Vallen en de geluiden van alle kikkers en padden. Die kikkers en padden maken hier een ongelooflijke herrie en kunnen ook heel groot worden.
Gelukkig voelt Frank zich weer een stukje beter. De medicijnen en citroen thee hebben zijn uitwerking.
Om 7.00 uur liep Lianne daarom naar het vliegveld omdat er werd gezegd dat je dan Ara’s kon zien. Ze zag een koppel en 1 aparte Ara overvliegen. Daarnaast vlogen er groep papegaaien over Helaas allemaal niet op de foto te krijgen.
Het vliegveld hier ziet er net zo uit als op Kajana. Alleen is het kantoortje nog primitiever en hetgeen waar je moet wachten bestaat uit een wankel bankje van twee boomstammen met een plank en als dak een zeiltje.
De sanitaire voorzieningen zijn hier wat behelpen. Nou ja we zijn wat gewend en douchen wil prima in de rivier.

Om 9.00 uur begonnen we aan de klim naar Voltzberg. De plaatselijke gids (zelf op rubber laarzen!) en met hakmes in zijn hand, waarschuwde voor de zware tocht. Het was 15 km lopen (7,5 km langzaam stijgend) en ongeveer 1 km flink klimmen en dalen. Lianne begon er al een beetje tegenop te zien. We moesten goed op de grond en ook omhoog kijken voor eventuele takken, stenen, kreken en slangen. Oké dan.
Onze gids, Dustin, van tourbox liep ook mee. Na een klein vaartochtje van 10 min. met de bootsman die het wel weer interessant vond om Inge in de boot te hebben gingen we naar het vertrekpunt. We liepen en liepen, gelukkig licht stijgend maar wel over boomstronken en kleine kreekjes. We zagen de telefoonboom (als je erop slaat hoor je dat door het hele oerwoud heen. Vroeger gebruikte men dit als communicatiemiddel), de woudreus (koningsboom bij de marrons, zij vergaderen en drinken er onder) en roken de knoflookboom. We hoorden slingerapen, brulapen, ara’s en papegaaien. We zagen doodskopaapjes (dit keer de wilde niet de ietwat tamme bij het onderzoekscentrum die je kan voeren met bananen.

De gids had het tempo er flink in. We hadden drie korte stops. Eén op het plateau vanwaar je de Voltzberg kon zien. Ongelooflijk dat wij die berg op zouden gaan. Zo steil. De moed zakte Lianne (met haar hoogtevrees) in de schoenen. Het zou een klim zijn van een half uur. Snelle mensen 20 minuten en de gids kon het op zijn snelst in 13 minuten. Lianne zei direct dat de rest alvast mocht gaan en ging in haar eigen tempo samen met Dustin de berg op. Lianne dacht twee keer het niet te halen, omdat ze het zo benauwd had in de hitte en in de steile, enge klim. Twee keer concentreren op de ademhaling, zelfs even liggen en ze kon weer door. Ze werd nog beloond met een Toekan op 1,5 meter van haar af. Helaas zat het fototoestel in de rugzak bij Ger. Na een half uur had ze zichzelf overwonnen en was ze boven!!! Zelfs in 20 minuten! Het was inmiddels 12.15. Maaike was in 13 minuten samen met de plaatselijke gids boven. Inge, Frank en Ger in 15 minuten. Frank en Ger hadden bovendien een rugzak met drinken op de rug.
Het was het klimmen en afzien meer dan waard! Wat een mooi uitzicht! Zelfs Lianne durfde te kijken, want man wat was het hoog. Net nadat we er waren kregen we een klein buitje, maar door de warme rots ben je zo weer droog. De mist trok op en daardoor konden we nog mooie foto’s maken en met de verrekijker kijken. We zagen o.a. de Raleighvallen, het plateau waarop we hadden gestaan en de Coppenamerivier waarover we gekomen waren.

Om 13.00 uur begon de aftocht. Dat was ook geen kleinigheid. Fysiek minder zwaar, maar wel veel enger. Heel voorzichtig naar beneden. Nu zag je pas echt hoe stijl het was en wat deed het een pijn aan je knieën. Maar ook dit hadden we weer overwonnen. De terugtocht kon beginnen. We kregen nog een fikse bui, maar in het oerwoud voel je die niet zo. Het koelt lekker af en door al het blad word je niet zo nat. Dustin vond nog een ananas. We sneden hem in stukjes en genoten van de heerlijke ananas. Het laatste uur was toch wel afzien. Op de tanden bijten en doorzetten, de knieën deden pijn en we kregen zwabberbenen. Lianne dacht het bijna niet te redden, maar om 16.15 waren we bij een waterval bij het einde. Maaike, Inge en Dustin gingen er nog onder staan voor een koude massage. Lekkere afkoeling. Om 17.00 gingen we terug naar het onderzoekscentrum.
Daar had kok Michael al heerlijk eten klaar en konden we, nadat we eerst de doodskopaapjes weer bananen hadden gegeven en per toeval nog een baby vogelspin zagen, zo aanschuiven.

Daarna was douchen (of baden zoals ze dat hier noemen) of zwemmen in de rivier geen overbodige luxe. Wat stonken we. We hadden gezweet als otters en hadden bijna allemaal ook 1,5 liter water gedronken tijdens de tocht.
Lianne en Maaike gingen douchen (ze hadden geen zin meer in de trap naar de rivier) en de rest zwemmen. De bootsjongens natuurlijk toen ook ;-) En toen begon het te hozen!!! Lachen als je in het water ligt, en als je net als Lianne weer terug bent. Niet voor Maaike die nog in het douchegebouw stond. Gered door Ger, die een regencape voor haar bracht, was zij droog terug. De 2 trappen naar boven naar onze slaapplaats waren nu wel een plaag. Boven één en ander verschuiven, want het dak bleek niet helemaal droog.
Inge deed nog even een wasje in de rivier en zag twee rode Ara’s overvliegen.

’s Avonds gekaart en reis-doolof gespeeld onder het genot van warme thee, koffie en chocolademelk.
Als traktatie maakte de gids nog patat. Wat een afsluiting van een vermoeiende, maar top dag!!
Trots op iedereen en veel overwonnen!