Mumias St Mary's hospital

Mumias, woensdag 1 maart

Waar zal ik beginnen, want het was weer een enerverende dag! Met de theefabriek. Deze bezochten we in de ochtend, om 9.15.
De kinderen vonden het ontzettend leuk en leerzaam om te zien hoe de geplukte thee nu verwerkt wordt tot de thee die ze kennen. Ondanks dat wij de theefabriek nu voor de 3e keer zagen was het toch weer interessant om te zien. Frank vond de oude stoomlocomotieven die er voor zorgen dat de fabriek draait het leukste om te zien. Ik moet ook zeggen dat het wel indrukwekkend was. Zo’n groot vuur, zo heet! Ze hebben nu een nieuwe stoommachine. Die vervangt de twee oude stoomlocomotieven en kan dan zelfs nog meer aan met minder hout.
Inge vond het leuk om te zien hoe de thee van groen, naar bruin, naar zwart gaat en Maaike vond het thee proeven het leukst en ook het vieste. De thee is namelijk erg sterk gezet. Het was ontzettend grappig om te zien hoe ze het proeven van de thee beleefden (hun gezichten die ze trokken, omdat de thee zo sterk was) te zien.We hebben nu de koffer vol met thee die we van David kregen om voor iedereen mee te nemen.

In een apart verslag is het proces van het verwerken van thee beschreven, dit komt zullen we t.z.t. plaatsen.

Hierna gingen we op weg naar Mumias. We stopten in Kisumu om wat te drinken. We namen een milkshake wat erg lekker was. Kisumu ligt aan Lake Victoria. De reis verliep voorspoedig want ik was verbaasd van de goede weg. Ik kon me nog herinneren dat de weg van Kisumu naar Mumias verschrikkelijk was. Nu lag er een prachtige geteerde weg. Er was ook bijna geen verkeer (ik hou alleen m’n hart vast bij de fietsende, lopende en bromfietsende mensen op de weg…). We waren er dus sneller dan verwacht.
Uit deze omgeving komt Barak Obama. Zijn vader woont er nog. Baraka betekent overigens blessings; de beste wensen. Barak Obama komt binnenkort naar Kenia. Kenia is druk met de voorbereidingen. Het vliegveld wordt opgeknapt en opgewaardeerd. Het wordt nu een internationaal vliegveld. Ook de wegen in de omgeving worden opgeknapt en de hotels zijn klaar + bewaking is geregeld.

Om 13.45 kwamen we aan in St Mary’s hospital in Mumias. Daar was men net met lunchpauze.
Maaike en ik bleven wachten de rest ging Mumias in om wat te drinken. Het was er bloedheet, zo’n 36 tot 40 graden!! Zelfs voor de bewoners van Mumias was het ongekend warm!
Maaike en ik hoefden niet lang te wachten of Beatrice (de verpleegkundige waar ik mee heb gewerkt) kwam. Ik moest even goed kijken of ze het was. Ze was n.l. erg veranderd in 13 jaar, met name gegroeid.
Ze bracht ons naar het guesthouse waar we die nacht zouden verblijven.

Beatrice leiden ons door het ziekenhuis, waar we eerst de meegenomen bloeddrukmeters gaven. De huisartsenpraktijk had twee oude, maar goed werkende, bloeddrukmeters over en deze hadden we meegenomen. We werden hartelijk bedankt voor deze gift! Zou jij dit door willen geven Gerda? De bloeddrukmeters werden direct getest. Ik zal de foto’s plaatsen wanneer we weer sneller internet hebben.

De rondgang door het ziekenhuis was een enerverende ervaring voor de kinderen. Vooral voor Frank, hij zag er ook tegen op. Ik kon hem helaas net niet beschermen voor het zien van een verbrande mevrouw. Hierover heeft hij dan ook heel veel vragen gesteld.
Zo op het eerste oog is er niet veel veranderd. De patiënten zijn nog het meeste buiten, maar door de warmte nu ook binnen.
Wat ik wel zag was dat er nu goede couveuse waren en zelfs een reiscouveuse. Op de kinderafdeling beschikte men nu ook over zuurstof. Toen ik hier in 1998 was en zuurstof nodig had voor een baby moest dat van de OK komen!

Ik zag veel meer dokters lopen, wat klopte, omdat ze nu een opleidingsziekenhuis zijn voor dokters. Helaas zijn ze geen opleidingsziekenhuis meer voor verpleegkundigen.
Na de rondleiding stond er thee en koffie met fruit en worstjes voor ons klaar. Na het avondeten kwam Gertrud langs. Zij is een gepensioneerde verpleegkundige en zij is het contactpersoon voor het Afrika-fonds. Het was ontzettend leuk om haar weer te zien!
Het Afrika-fonds van het Scheperziekenhuis is het ziekenfonds project gestart. Bij dit project betaald het Afrika-fonds het eerste jaar de eigen bijdrage van het ziekenfonds en daarna betaald men opbouwend per jaar ik dacht over een periode van ik 3 of 4 jaar de eigen bijdrage zelf.
Gertrud zorgt ervoor dat de groep mensen die deel mag nemen echt de armste van de armste mensen zijn. Er is een goed systeem voor bedacht. Ieder jaar kan dan een nieuwe groep deelnemen, omdat de groep daarvoor zelf een gedeelte betaald. Helaas had de regering nu bedacht dat de eigen bijdrage omhoog moest en niet een beetje, maar 50%. Dit zorgde voor veel onrust onder de deelnemers, want op die manier konden ze niet meer meedoen. Zodoende stapten er ook mensen uit het project. Het Afrika-fonds besloot om eerst geen nieuwe mensen te werven totdat duidelijk was hoe het zou uitpakken.
Nu had Gertrud heel goed nieuws! De regering ging de bijdrage wel iets verhogen, maar een klein bedrag! Het is nu dus mogelijk om weer nieuwe mensen te werven voor het project!

Ik vind het heel erg jammer dat er geen leerling-verpleegkundige meer zijn. Ik was n.l. van plan om te vragen of het een goed idee was om een project te starten waarbij onze leerlingen samen de opleiding van 1 leerling hier konden sponsoren en dat er dan ook contact tussen hen per mail kon ontstaan. En misschien zelfs wel een uitwisseling.
Van Beatrice had ik al begrepen dat het St Mary’s hospital moeite heeft om verpleegkundigen vast te houden, dus op die manier zouden we ook leerling-verpleegkundigen kunnen binden aan het St Mary’s hospital.

Ik besprak mijn idee Gertrud en zij was enthousiast. Zij zei dat het St Mary’s hospital dan wel geen opleidingsziekenhuis meer is, maar dat zij wel in contact kan komen met potentiële leerling-verpleegkundigen. Zij zou kunnen kijken of de leerling inderdaad niet in staat was om de opleiding zelf te betalen, of hij/zij gemotiveerd genoeg was en de capaciteiten had. Ze zou een soort van sollicitatiegesprekken kunnen voeren. Ook in de uitwisseling zag zij wel iets.
We hebben afgesproken dat zij gaat uitzoeken hoeveel het kost om een opleiding te bekostigen. Ik zal in Nederland het project uitwerken.
Onze leerlingen kunnen sowieso komen voor een stage. Ze zijn welkom, maar wel voor minimaal 3 maanden en minimaal met a'n tweeen. Zowel Gertrud als Beatrice kunnen de begeleiding doen.

’s Avonds gingen we naar Beatrice haar huis. Hier werden we verwend met fruit, koffie en grondpinda’s. Vooral de specifieke pinda’s vonden de kinderen erg lekker. Ze proefden ze pas op het eind van het bezoek, want ze gingen namelijk direct spelen met de kinderen van Beatrice. Ze vonden het heerlijk om met de bal te spelen en zich even helemaal uit te leven en de indrukken van de dag van zich af te spelen. Taal is dan geen probleem. De kinderen kennen de taal van het spel!
Ik heb nu dus ook Lianne (9) ontmoet. Ze is naar mij vernoemd, ze vond het zelf ook wel speciaal om mij te ontmoeten. Ze was net hersteld van Malaria.
Lynn (13) was niet thuis maar op de boardingschool. Vinke (2) was er wel.
Wat ook bijzonder was, was om foto's van mezelf en de familie Vinke aan de kant te zien hangen.

Beatrice had nu een groot stenen huis waar alles op en aan zit, stromend water en elektriciteit. Elektriciteit valt hier niet weg, want dan neemt de generator van het ziekenhuis het over. Wanneer je hoger op komt in het ziekenhuis krijg je ook een groter huis. Toen ik 1998 hier was had ze een kleiner huis op de compound van het ziekenhuis. Het ziekenhuis heeft namelijk een grote compound met huisjes voor het personeel. Desondanks kan niet al het personeel hier wonen en is er dus een wachtlijst.
De familie van Beatrice moest zelf nog warm eten. Men eet hier in Kenia sowieso laat, maar het kwam ook doordat haar man laat thuis kwam. Hij is een leraar op het voortgezet onderwijs en is normaal gesproken door de week niet thuis, omdat zijn werkplek te ver weg is. Hierna had hij toevallig vrij en kon zodoende ook aanwezig zijn. Ze aten ugali (gekookt maismeel) en Maaike en Inge wilden het wel proberen. Inge vond het niet lekker, maar Maaike wel.

Tegen 10.00 waren we weer in de guesthouse (eerder slapen had geen zin in deze warmte). We hebben ons prima gered in de guesthouse, maar dit zou ook wel een nieuw project kunnen worden. Wij maken er geen punt van, maar het vertoont nu toch wel grote mankementen en een renovatie zou niet gek zijn. We hadden b.v. geen licht in de douche. We konden alleen een warme, beter gezegd, veel te hete douche nemen en daar hadden we nu net geen behoefte aan. De warmte viel ook niet bij te stellen. Dus bij een koud stromende kraan gewassen met een zaklamp. De muskietennetten waren aan vervanging toe, gelukkig hadden we ook zelf wat mee. In dit gebied heerst Malaria namelijk erg. Ook het toilet was aan vervanging toe. Of is misschien diefstal de reden is van het ontbreken van lampen, haakjes, toiletrol houder etc.

Na een koude wasbeurtn (heerlijk!) was het tijd voor nachtrust in de snikhitte!
Morgen gaan we nog naar het waterproject (gesponsord door het Afrika-fonds) en dan weer richting Kericho.

P.S. Oma Geesje het andere memory spel hebben we aan Brenda (dochter van Janet) gegeven. Je kunt zien dat Beatrice het beter heeft dan Janet.