Trinidad - Camaguey zaterdag 21-02

We begonnen de dag om 9.00 uur op de bici-taxi. Drie voor ons allemaal, helaas moest Lianne daarom wel alleen zitten.
We werden door Trinidad gefietst en kregen uitleg over de lokale markt. Buiten de stad mogen boeren de agrarische spullen verkopen. Dit gebeurt in hun eigen geld (peso's of mondeal). Als ze in CUC verkopen kunnen ze een boete krijgen. Het is echt bedoeld voor de eigen bevolking. In Trinidad kan dat prima, omdat de stad niet groot is en men zo buiten de stad is. In Havana bijvoorbeeld kan dat niet en zijn ze dus genoodzaakt om de spullen in de stad voor CUC’s te kopen, omdat de reis meer kost dan het voordeel oplevert.
De gids liet ons ook de illegale legale markt zien. Hier werd van alles verkocht wat officieel niet mag, maar toch gedoogd wordt omdat ze er niet zonder kunnen.
Het vlees hangt aan de balk voorin de winkel, boven de balie als het ware. Dit is van de straat goed te zien. Het varken is dezelfde dag nog geslacht en wordt dezelfde dag verkocht. Dit omdat het anders niet goed blijft. Men heeft geen vriezer of koelkast. Het is varkensvlees, of kip wat men eet, want rundvlees is veel te duur voor de Cubanen.. De regering wil dat het rund bewaard blijft voor de melkproductie.

We mochten een sigarenfabriek zien (vanaf de deur). Dit was gaaf om te zien en te ruiken. Je rook het al vanaf de straat. De inrichting ziet er uit zoals de vroegere schoolbankjes van onze opa’s en oma’s. Alsof de tijd heeft stil gestaan.
Na het rollen van de sigaren gaan ze een 30 tot 40 minuten in een drukbak zodat ze allemaal dezelfde vorm krijgen.
Voorin de fabriek is een hokje van waaruit een medewerker de krant voorleest en ’s middags bijvoorbeeld een boek of poëzie.
Iedereen moet verplicht 250 sigaren per dag maken. Alles wat ze extra maken krijgen ze niet betaald. Ze mogen zelf ook wat meenemen naar huis en ze nemen extra mee naar voor de zwarte markt.

In het halletje hing een kooitje met een kanarie er in aan het plafond. Ik weet nu waarom iedereen een kanarie buiten de deur heeft hangen. Ze doen er wedstrijden met weddenschappen mee. De kanarie die het mooiste zingt wint en krijgt het ingezette geld.

We bezochten een lokale winkel. Onvoorstelbaar dat het een winkel is. Het bevat een paar hoognodige spullen die de Cubanen met hun bonnenboekje mogen halen. Voor iedere persoon krijg je hier voor heel weinig geld de basisbenodigdheden. Het maakt niet uit hoe oud, jong je bent of wat voor werk je doet. Het is voor iedereen gelijk, maar niet meer dan nodig... De bonnen worden per maand uitgedeeld.

De vroegere suikeropslagplaats (met hoge ramen en tralies om piraten buiten te houden) is nu een school voor de kunst gevestigd. Jammer genoeg konden we die nu niet zien, omdat de school zaterdags natuurlijk gesloten is.

Na anderhalf uur waren we weer bij de casa, nog even inpakken, afscheid nemen en vetrekken richting Camaguey. Een rit van 4 uur (maar tel er gerust een half uur bij op voor het zoeken van de casa). De kinderen vermaakten zich met een film en lezen, of een tukje doen (voordeel van een ruime bus, je kan languit liggen en relaxed bewegen). Lianne vond de weg wat saai, maar Ger vond het wel leuk, het ging midden door een agrarisch gebied van met name suikerriet. De weg was goed alleen vlak voor Camaguey werd de weg minder.
In Camaguey zelf kon het gezoek weer beginnen. Een jongen bood ons aan om naar de casa te fietsen. We twijfelden of we dit moesten doen, omdat je gewaarschuwd wordt voor deze jongens (jineteros), maar besloten achter hun aan te rijden. In Trinidad had een jongen ons immers wel goed de weg gewezen. Aangekomen bij de casa wisten we zeker dat we niet goed zaten, maar de jongen had een heel verhaal dat de casa vol was en dat ze meerdere huizen hadden en dat we hem maar moesten volgen. Het verhaal over de casa klopte grotendeels met het verhaal dat in de Lonley Planet stond (man was architect), toch voelde het niet goed. We besloten hem nog te volgen naar de volgende casa maar toen wisten we het zeker. Dit was niet goed. De man wees ons nog wat de weg en verdween. Dus wij weer op zoek in deze doolhof (net Trinidad). Een medewerker van een hotel zag ons zoeken en vroeg iemand van de straat om ons te helpen. Met zijn hulp kwamen we inderdaad op de goede pek hè hè. De man gelukkig met een paar cuc en wij op plek!
Camaguey is sowieso één van de onveiligste steden in Cuba. Je moet goed op zakkenrollers letten. Ze stelen en er staat meteen een tweede persoon op fiets klaar en daarmee rijden ze er snel vandoor. Wij hebben dat gelukkig niet meegemaakt.

Nadat we ons hadden geïnstalleerd zijn we nog even door het stadje gelopen. Frank wilde liever niet mee en bleef in de casa. Wij hebben op het dakterras van het Gran hotel de zon onder zien gaan en een mojito gedronken en Inge een pina colada zonder alcohol.
In de casa gegeten en weer vroeg naar bed.