Trinidad, stoomtrein, vrijdag 20-02

Om 9.00 uur waren we vanochtend bij het treinstation van Trinidad. Kaartjes gekocht en even na 9.30 vertrokken we met de trein. Helaas was de oude stoomtrein kapot sinds ongeveer een half jaar. Jammer want volgens zeggen waande je je anders in een western film
Helaas voelde Maaike zich niet zo fit, maar ze kon mooi even op een bankje in de trein liggen en na een paracetamol en 1 uur liggen voelde ze zich stukken beter. De kinderen zijn allemaal verkouden geworden van de tocht/wind hier.

De trein doorkruiste de hele vallei, wat een mooi uitzicht opleverde. In Torre Iznaga stopte de trein 40 minuten. Langs de weg naar de toren stonden allemaal mensen die hun spullen aan de man/vrouw probeerden te krijgen. Maaike heeft nog twee autootjes gehandeld.
Ger en Frank zijn de toren opgeklommen. Vanaf boven heb je uitzicht op de suikerrietvelden en het dorp Sierra del Escambray. De toren werd opgericht door de slavenhandelaar Alejo Maria del Carmen. De toren heeft zeven verdiepingen, is 43,50 m hoog, telt 137 treden en kent vele legenden. Liet de rijke suikerhandelaar de toren bouwen om er zijn echtgenote in op te sluiten, omdat hij dacht dat ze aanpapte met de slavenopzichter? Of wilde hij een toren bouwen die even hoog was als de waterput voor het huis van zijn broer diep? De officiële versie is minder sensationeel, maar wel plausibeler: de toren diende eenvoudigweg als uitkijkpost om de slaven op de omliggende velden in de gaten te houden. De rijkdom werd niet alleen uit het riet, maar ook uit de slaven geperst, in diensten van wel 18 ur lang, die velen niet overleefden...

De volgende stop was haciënda Guachinango. Dit ligt in het hart van de Valle de los Ingenios of te wel Valle San Luis. Hier staat ook de enige suikerrietfabriek uit deze streek, met daarnaast een papierfabriek. Van het suikerrietafval wordt namelijk papier gemaakt. Helaas mag je geen van beide fabrieken bezoeken..
Valle San Lui wordt ‘Valle los Ingenios’ genoemd omdat er meer dan 50 suikermolens in gebruik waren. In het plantagehuis zit nu een restaurant.
In de glorietijden waren de suikerbaronnen heel erg rijk! Zo rijk dat ze de vloer van hun paleis wilden beleggen met muntgeld. De koningin heeft daar echter een stokje voor gestoken. Ze wilde niet dat er over haar hoofd gelopen werd.
Tegenwoordig is de suikermarkt helemaal ingestort. Toen in 1857 de suikerprijs kelderde, kwam de regio in een crisis. Met had uitsluitend in de suikerproductie geïnventariseerd en de teelt van de andere cultuurgewassen verwaarloosd. Noord- Amerikaanse bedrijven kochten de geruïneerde plantages vervolgens tegen een gunstige prijs op en namen de regie in het dal over. De nieuwe suikercentra vestigden zich in grote havensteden als Cienfuegos en Matanzas.

Behalve dat je een rit op een paard kon maken en kon eten in het restaurant was er niet veel te doen in haciënda Guachinango. We hebben de 40 minuten kaartend doorgebracht onder een boom, met gelukkig een heerlijk zonnetje.
Na de stop reed de trein terug naar Trinidad.
De terugreis was saai, omdat we die natuurlijk al gezien hadden. Frank vond het sowieso saai, de stoomtrein was maar een sloom ding. Hij kon nog sneller fietsen. Gelukkig had Inge haar Nintendo bij zich en mocht hij daarop spelen.
Wij vonden het een leuke belevenis, met mooie uitzichten, maar zouden een ieder dit ooit wil gaan doen aanbevelen om in Sierra del Escambray er uit te gaan en met de bus of taxi terug te gaan naar Trinidad, omdat het anders wel lang duurt en weinig extra’s biedt.

Terug in Trinidad (tegen 15.00 uur) hebben we nog wat gedronken in op het terras bij Paza Mayor. Het zonnetje scheen, maar de wind maakt wederom dat je een vest aan deed.
’s Avonds in de casa lekker gegeten. Al met al een relaxed dagje.